Mijn zus en ik kregen in onze jeugd elke zaterdagochtend pianoles van Nel, want – zo vond mijn moeder – muziekles hoort bij de opvoeding. Mijn moeder komt uit een muzikale familie waarin veel werd gemusiceerd, dus het hoorde er gewoon bij. Ik weet niet hoe het mijn zusje verging, maar in de week volgend op onze les had ik de gewoonte mijn moeder te vragen nogmaals voor te spelen wat ik als huiswerk had op gekregen.
Nauwlettend kijkend welke noten mijn moeder aansloeg en de melodie in mijn oren printend, kon ik – zonder noten te lezen – het stukje keurig naspelen. Mijn zus stapte later over op de dwarsfluit en ik kreeg les van een andere nogal ouderwetse pianodocente. Ook in die jaren heb ik nooit behoorlijk van blad leren spelen. Zowel de noten als de precisie waarmee het stuk moest worden gespeeld gingen mij erg tegenstaan. Helaas heb ik nooit leren improviseren op de piano en uiteindelijk ben ik uit frustratie afgehaakt. Tijdens de eerder genoemde opleiding tot stembevrijder organiseerde Jan Kortie ook een pianodag. “De Leukste dag van het jaar” zo noemde hij het. Het principe is eigenlijk hetzelfde als bij stembevrijding. Je speelt vanuit wat er op dat moment in je leeft. Nadrukkelijk werd gezegd dat elke ‘foute’ noot de bedoeling was; er bestaat namelijk niet zoiets als een foute noot. Daar zat ik dan. Na jarenlang niet te hebben gespeeld opeens achter de piano. Eerst wat uitproberen in mijn eentje en daarna ook als begeleider van een zanger. De kunst was daarbij de spanning die ik daarbij voelde om te zetten in muziek. Op aanmoediging van Jan liet ik mij helemaal meevoeren met de stroom van mijn muziek en samen met de zanger hadden wij onze beste performance ever! Het hek was van de dam. Steeds meer heb ik mij over durven geven aan de klanken die uit mij kwamen via de piano. Daar steeds nieuwsgierig en open naar luisteren. Het laatste jaar heeft daartoe zeker bijgedragen nu er weinig mogelijkheden waren om met de stem samen met anderen de verbinding te zoeken.
Laatst kroop ik bij mijn moeder thuis achter de vleugel. Mijn zus was er ook. Ik speelde een simpele melodie die zomaar al improviserend in mij opkwam, zonder vooropgezet plan, meebewegend met waar mijn handen mij brachten. Goh zegt mijn zus, wat is dat een mooi stuk muziek. Van wie is dat? Helemaal van de muziek in mij!